Ιβηρικός λύκος
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ιβηρικός λύκος | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ο Ιβηρικός λύκος
| ||||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Τριώνυμο | ||||||||||||||||
| Canis lupus signatus Cabrera, 1907 |
Ο Ιβηρικός λύκος (Canis lupus signatus) είναι ένα υποείδος του Γκρίζου λύκου, που ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των Κυνίδων και στο γένος Κύων. Ο Ιβηρικός λύκος απαντάται στα δάση και στις πεδιάδες της βόρειας Πορτογαλίας και της βορειοδυτικής Ισπανίας. Σήμερα πολλοί επιστήμονες θεωρούν τον Ιβηρικό λύκο συνώνυμο του Ευρασιατικού λύκου και όχι ξεχωριστό υποείδος του Γκρίζου λύκου.
Χαρακτηριστικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιβηρικός λύκος έχει χρώμα γκρίζο - καφέ και είναι λίγο μικρότερος από τον Ευρασιατικό λύκο. Χαρακτηριστικό τους σημάδι είναι τα μαύρα σημεία στο σώμα και στην ουρά τους, καθώς και τα λευκά σημάδια στο ρύγχος του. Τα αυτιά τους είναι μικρά και τριγωνικά και τα μάτια τους είναι λοξά με κιτρινωπό χρώμα. Οι ενήλικοι λύκοι μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα 120 - 140 cm, ζυγίζουν 30 - 40 kg και φτάνουν σε ύψος τα 70 cm. Τα θηλυκά, είναι κατά κανόνα μικρότερα, με μήκος από 100 - 120 cm και βάρος από 20 - 35 kg.
Άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Ιβηρικών λύκων είναι ότι ζουν σε μικρές ομάδες, σε αντίθεση με τους άλλους λύκους, που αποτελούνται από τους γονείς και τα κουτάβια τους.
Διατροφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιβηρικός λύκος τρέφεται κυρίως με φυτοφάγα ζώα. Σύμφωνα με ερευνητές το 34% των θηραμάτων του αποτελείται από ζώα όπως Κόκκινα ελάφια, ζαρκάδια, αίγαγροι, αγριοκάτσικα, αγριογούρουνα, κ.α. Το 24% της διατροφής του, αποτελούν τα πρόβατα, κατσίκες και κοτόπουλα. Επίσης οι λύκοι αυτοί τρέφονται επίσης με λαγούς, κουνέλια και τρωκτικά. Σπανιότερα τρέφονται με ερπετά. Περιστασιακά τρέφονται με αλεπούδες και σκύλους, ενώ είναι και πτωματοφάγα.
Αναπαραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εποχή του ζευγαρώματος λαμβάνει χώρα από τα τέλη του χειμώνα έως τις αρχές της άνοιξης (Φεβρουάριος - Μάρτιος). Η κύηση διαρκεί 2 μήνες και συνήθως γεννιούνται 3 - 8 κουτάβια. Δεδομένου ότι τα μικρά είναι απροστάτευτα, η μητέρα παραμένει σε ασφαλές μέρος και τρέφεται με τρόφιμα που παρέχονται από τα άλλα μέλη της αγέλης. Από τον Οκτώβριο, αρχίζουν και ακολουθούν την αγέλη τους. Οι Ιβηρικοί λύκοι, φτάνουν στην σεξουαλική ωριμότητα στα 2 τους χρόνια. Ζουν συνήθως 10 χρόνια, ενώ σε αιχμαλωσία μπορούν να φτάσουν στα 17 έτη.
Κατανομή και Κατάσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Ιβηρικοί λύκοι απαντώνται σε περιοχές της βόρειας Πορτογαλίας και της βορειοδυτικής Ισπανίας. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός λύκων υπάρχει στην Σιέτα ντε Κουλέμπρα και στην Θαμόρια. Λύκοι επίσης εμφανίζονται και στην Επαρχία Καστίλλης και Λεόν, Παλένθια, Μπούργος, Αστούριες, Γαλικία και στην Κανταβρία. Στην περιοχή της Γαλικίας ζουν λύκοι και σε παράκτιες περιοχές, όπου επιτίθονται σε άγρια άλογα.
Μικρότεροι πληθυσμοί ζουν στις επαρχίες Σόρια, Βαγιαδολίδ, Σεγόβια, Λα Ριόχα, Άλαβα και Γουαδαλαχάρα. Ο πληθυσμός στην Εξτρεμαδούρα και στο Κάθερες, φαίνεται να έχει εξαλειφθεί. Υπάρχει επίσης και ένας μικρός πληθυσμός λύκων στην Ανδαλουσία, όπου στόχος είναι να ενωθεί σταδιακά με τους βόρειους πληθυσμούς λύκων.
Τα αυστηρά μέτρα της Ισπανίας τη δεκαετία του 1970, οδήγησαν στην αύξηση του πληθυσμού του είδους και στην επέκταση της κατανομής τους. Ο πληθυσμός των λύκων στην Ιβηρική χερσόνησο υπολογίζεται στα 2000 - 2400 άτομα, εκ των οποίων 1500 - 2000 ζουν στην Ισπανία και 300 - 400 στην Πορτογαλία.
Απειλές και Προστασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιβηρικός λύκος χαρακτηρίζεται από το Libro Rojo de los vertebrados de España (Κόκκινη λίστα των Σπονδυλωτών) ως «Απειλούμενο». Σύμφωνα με το Atlas y Libro Rojo de Mamíferos terrestres de España (Άτλαντας και Κόκκινη λίστα των χερσαίων θηλαστικών της Ισπανίας) ως «Σχεδόν Απειλούμενο»
Ο πληθυσμός των λύκων βόρεια του ποταμού Δούρου είναι σταθερός, ενώ στην περιοχή της Αστούριας θηρεύονται νόμιμα. Νότια του Δούρου και στην Πορτογαλία ο πληθυσμός προστατεύεται αυστηρά και απαγορεύεται η λαθροθηρία και η τοποθέτηση δολωμάτων. Ωστόσο οι νότιοι πληθυσμοί απειλούνται μέχρι σήμερα.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ramón Grande del Brío - El lobo ibérico. Biología, ecología y comportamiento, Amarú, Salamanca 2000, ISBN 978-84-8196-075-4
